Het volgende gedicht heb ik in een hele moeilijke periode in 2011 geschreven.
Erop terugkijkend, zie ik terug, dat hoe donker de nacht van de ziel ook was, er uiteindelijk altijd een lichtje brandt en er hoop gloort.
De mensen die de meest moeilijke tijden doormaken, hoor je vaak het minst, voor hen is dit gedicht.
Zijn wie je bent
Wat is het toch wat mij bezielt
Wat houdt me op de been
Wat is dat grote verlangen toch
Ik weet het niet meteen
Waar droomde ik als kind dan van
Waar liep ik wel warm voor
Een wereldvrede als dat kan
Of vraag ik dan te veel
De nieuwe tijd daar spreekt men van
Dat voelt vertrouwd en thuis
Hoe dan om te gaan met al het leed
Het voelt zo ver van huis
Een thuis dat door mijn binnenkant
Heel goed wordt herkent
Daar is geen strijd om wat dan ook
En kan je zijn zoals je bent
Mijn grote wens:
Laat het een wens zijn dat er weerspiegeld wordt
wie je echt bent en niet wie je niet bent.
❤️ ilse-artworks.nl
Reactie plaatsen
Reacties